Kościół pw. św. Mikołaja w Domaradzu

         Kościół pw. św. Mikołaja w Domaradzu położony jest w centrum miejscowości w sąsiedztwie nowego kościoła parafialnego. Obiekt otoczony jest starodrzewiem i drewnianym parkanem z pokrytym gontem daszkiem. Jest to świątynia orientowana o konstrukcji zrębowej posadowionej na kamiennym podmurowaniu. Ściany są wzmocnione lisicami i pokryte gontem. Wnętrze jest trójnawowe, nakryte płaskim stropem.

          Ciekawostką jest umieszczony na belce tęczowej XVIII-wieczny barokowy krucyfiks. strop kościoła i część chóru zdobi eklektyczna polichromia z 1887 roku.
Wyposażenie kościoła pochodzi głównie z 2 poł. XVII i z XVIII w. Obejmuje ono m.in.: dwa ołtarze boczne przy tęczy (2 poł. XVIIw.) barokową ambonę (ok.1680 r.) z rzeźbą św. Michała Archanioła na baldachimie, szafę zakrystyjną (2 poł. XVII w.), trzy późnobarokowe konfesjonały z 2 poł. XVIII w. Ołtarz główny, eklektyczny pochodzi z 1 ćw. XX w. Na szczególną uwagę zasługuje późnogotycka kamienna chrzcielnica zapewne z końca XV w. z czarą dekorowaną ostrołukowymi arkadkami i z późnobarokową drewnianą pokrywą z ok. 1720 r.
         W wolno stojącej dzwonnicy zachował się dzwon z 1524 r.
Kościół wzniesiony został najprawdopodobniej w 2 poł. XV w. Brak materiałów archiwalnych dotyczących powstania parafii domaradzkiej oraz znaczne przekształcenia kościoła w 2 poł. XIX w. utrudniają datowanie. Niewątpliwie jest to budowla średniowieczna, wykazująca wiele podobieństw do XV-wiecznych kościołów w Bliznem i Golcowej . Kościół został  konsekrowany dopiero w 1542 r., a w 1545 r. nastąpiło wznowienie fundacji kościoła przez Jana Dziaduskiego, bpa przemyskiego. W XVII w. kościół otoczono sobotami, dobudowano wieżę i ufundowano nowe wyposażenie. Świątynia znaczącej przebudowy doczekała się pod koniec XIX wieku kiedy to przedłużono nawę i obniżono stropy. Ostatni remont kościoła miał miejsce w latach 60. XX w. Od czasów wybudowania nowej, murowanej świątyni kościół użytkowany jest sporadycznie.