Dąbrówka Wisłocka – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie mieleckim, w gminie Radomyśl Wielki.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.
Miejscowość położona we wschodniej części Gminy, przy trasie Mielec – Zasów – Dębica. Początki Dąbrówki sięgają połowy XVI wieku. Została założona przez hetmana Jana Tarnowskiego, właściciela klucza wiewióreckiego. W kolejnych wiekach właścicielami Dąbrówki były rody Ostrogskich, Zasławskich, Lubomisrkich i Sanguszków. Często nazywana była wówczas Dąbrówką Paprocką. W I połowie XIX wieku właścicielem Dąbrówki był Ignacy Wisłocki. Odtąd też przyjęła się nazwa Dąbrówka Wisłocka.
W okresie międzywojennym Dąbrówka była silnym ośrodkiem ruchu ludowego.
Miejscowa szkoła powstała na początku XX wieku. Obecny budynek został zbudowany w połowie lat 50-tych XX wieku. Generalny remont wykonano w latach 2000 – 2003.
Dąbrówka od początku przynależała do parafii Zasów. W r. 1920 osiedliły się tam Siostry Służebniczki NMP Starowiejskie. Wybudowały one kaplicę, do której dojeżdżał ksiądz z Zasowa. Od roku 1970 ksiądz rezydował tu już na stałe. W roku 1985 ustanowiono samodzielną parafię. W tym tez roku przystąpiono do budowy kościoła parafialnego.
W miejscowości działa też Ochotnicza Straż Pożarna, z której inicjatywy wybudowano remizę i dom ludowy.
Ważne osoby z te miejscowości to:
Julian Maj - urodzony 7 I 1907 r. w Dąbrówce Wisłockiej. Absolwent Państwowego Gimnazjum im. St. Konarskiego w Mielcu, matura w 1927 r. Studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie ukończył w 1934 r. W czasie studiów udzielał się społecznie, m.in. w Zarządzie "Bratniaka". Służbę wojskową odbył w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie i 16. Pułku Piechoty w Tarnowie. Pracę zawodową rozpoczął we wrześniu 1935 r. od stażu w Szpitalu Powszechnym w Tarnowie, a następnie pracował w Lipnicy Murowanej (powiat bocheński). Od września 1937 r. podjął pracę w Mielcu na stanowisku lekarza PKP i Ubezpieczalni Społecznej. Po wybuchu wojny został zmobilizowany (3 IX 1939 r.) i skierowany do Krakowa, ale rozwój wypadków zmusił go do odwrotu i skierowania się do Zamościa, gdzie otrzymał przydział do Szpitala Wojennego Nr 101 w Zaleszczykach. Posiadał wówczas stopień podporucznika. Po wejściu wojsk radzieckich na tereny polskie (17 IX) wraz ze szpitalem został ewakuowany do Rumunii i umieszczony w obozie dla oficerów w Baile Govora. 2 IV 1940 r. (wraz z grupą oficerów) wyruszył do Grecji, a następnie z portu w Salonikach przepłynął na statku "Attike" do Marsylii. Tam po weryfikacji i przeszkoleniu został przydzielony do 4. Dywizji Piechoty na stanowisko lekarza dywizjonu w 4. Pułku Artylerii Polowej. Dalszy rozwój wojny zmusił go do ewakuowania się (z pułkiem) do Anglii, gdzie otrzymał przydział do Polskiego Szpitala Wojennego Nr 1 w Taymouth Castle. Po intensywnych przygotowaniach i szkoleniach 16 VI 1942 r. skierowany został drogą morską na statku "Queen Elizabeth"(wraz z 15 tysiącami żołnierzy) na Środkowy Wschód i po kilku tygodniach dotarł do Armii Polskiej gen. W. Andersa, a następnie otrzymał przydział do 5. Dywizji Kresowej na stanowisko lekarza 5. pułku artylerii polowej. Po kolejnych szkoleniach (m.in. w Libanie) skierowany został do 6. kompanii sanitarnej przy 6. Lwowskiej Brygadzie Strzelców i wraz z nią przetransportowany do Włoch. Tam na początku maja 1944 r. Polacy zostali włączeni do operacji zdobycia silnego ośrodka oporu niemieckiego w klasztorze na Monte Cassino, a por. J. Maj uczestniczył w organizacji Głównego Punktu Opatrunkowego i jego działalności ratunkowej w czasie i po zwycięskim ataku Polaków (12-18 V). W kolejnych miesiącach wojny brał udział w działaniach II Korpusu Polskiego, oskrzydlających wojska niemieckie w Dolinie Lombardzkiej i zakończonych wkroczeniem do Bolonii (21 IV 1945 r.). Dalszymi etapami była służba w Szpitalu Wojennym Nr 5 w Casamasima i 5 Szpital Ewakuacyjny w Loreto. W 1946 r. uzyskał zwolnienie z II Polskiego Korpusu, a następnie (w Szkocji) został zdemobilizowany i w lutym 1947 r. powrócił do Mielca. W sytuacji braku wolnych etatów w Mielcu przyjął propozycję objęcia kierownictwa nowo organizowanego Szpitala w Dębicy i pełniąc tę funkcję w okresie od 1947 r. do choroby w 1952 r., mimo trudnych warunków, znacząco przyczynił się do jego wszechstronnego rozwoju. Napisał rozprawę doktorską i w 1951 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W 1954 r. zorganizował Poradnię Chirurgiczną w Dębicy i kierował nią do 1958 r. W 1958 r. powrócił do Mielca i do 1963 r. pełnił funkcję kierownika poradni chirurgicznej w WSK, a następnie przeszedł na stanowisko lekarza w Przychodni Nr 1 przy ul. L. Waryńskiego (później ul. Sandomierska). Aktywnie działał w Kole PTL i przez kilka lat był jego przewodniczącym. Po przebytym zawale w 1967 r. nieco ograniczył działalność lekarską, a więcej czasu poświęcił pisarstwu. Efektami tej pracy były: książka o przeżyciach wojennych "Na drodze do piekieł" (Kraków, 1973), kilka opowiadań i druga, rozszerzona wersja wspomnianej książki, której jednak nie udało się wydać. Był członkiem towarzystw naukowych, ZBoWiD-u, TMZM i kilku innych organizacji społecznych. Uczestniczył w powołaniu Klubu Środowisk Twórczych TMZM w Mielcu w 1981 r. Wyróżniony m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (dwukrotnie), Krzyżem Wiktora Emanuela (włoski, za kampanię 1944-1945), Złotą Gwiazdą Italii, Medalem Monte Cassino, Medalem za Wojnę Obronną 1939 i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 28 VIII 1982 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
Historia szkoły w Dąbrówce Wisłockiej
Do XVIII wieku wieś należała do szkółki parafialnej w Zasowie. W drugiej połowie XIX powstała jednoklasowa szkoła, w której nauczycielem był E. Wojciechowski. Mieszkańcy wsi uczyli się a nawet okresie II wojny światowej naukę w tajnych kompletach na poziomie szkoły powszechnej prowadził Władysław Kępa. Po wyzwoleniu nastąpiła odbudowa zniszczonej szkoły, uczyli się w niej także dorośli. Obecna szkoła została wybudowana w latach pięćdziesiątych XX wieku.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/D%C4%85br%C3%B3wka_Wis%C5%82ocka
|
