Błonie – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Koprzywnica, w sołectwie Błonie. W administracji kościelnej rzymskokatolickiej wieś położona w archidiecezji lubelskiej, w diecezji sandomierskiej, w dekanacie koprzywnickim, w parafii pw. Matki Bożej Różańcowej.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
W 1998 r. Błonie miało 346 mieszkańców i 87 gospodarstw o łącznej powierzchni 255,67 ha.
Części wsi
Obecnie części wsi Błonie noszą nazwy: Kolonie, Nieciecz, Osada.
Wśród obiektów fizjograficznych występują nazwy: Doły – pola, Gaj – pola.
Historia
Wieś Błonie w źródłach historycznych nosi nazwę: Blone, Blonie, Blonye Maior i Blonye Maius. W latach 1928-1930 prace archeologiczne na terenie cmentarzyska w Błoniu prowadził doc. dr J. Żurowski. Cmentarzysko znajduje się na zachodzie wsi, na wzgórzu zwanym Nadworskim, chociaż szczyt tego wzniesienia zniszczono i pozostało po nim zagłębienie, które nosi nazwę Dołu Dworskiego. Znaleziono tam wyroby celtyckie, m.in. naczynia toczone i paciorki. Wykopaliska w Błoniu datuje się na końcową fazę rozwoju kultury łużyckiej (koniec epoki brązu i wczesny okres halsztacki). Cmentarzysko błońskie zawiera trzy kultury: skrzynkowcową, podkloszowcową i łużycką; było w użyciu w latach ok. 500-400 r. p.n.e.
Pierwsza wzmianka źródłowa o Błoniu pochodzi z roku 1174; wiadomo jedynie, że przed 1176 r. część wsi została nadana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana klasztorowi cystersów w Jędrzejowie. W pierwszej poł. XIII wieku część wsi weszła w skład sandomierskiego klucza dóbr klasztoru cystersów z pobliskiej Koprzywnica. Wskutek częstych szkód, jakie poddani klasztoru koprzywnickiego wyrządzali w części jędrzejowskiej Błonia sprawa trafiła przed sąd Kapituły Generalnej w Morimond. Spór zażegnał dopiero koprzywnicki opat Teodoryk, który w 1250 r. zamienił z opatem jędrzejowskim wieś Wszeborzyce na sporną część wsi Błonie. W I połowie XIV wieku jakieś włości w Błoniu miał monarcha, bo w 1368 roku odstąpił je klasztorowi koprzywnickiemu.
W XV wieku dziesięcinę snopową z Błonia pobierał klasztor koprzywnicki. W XVI wieku folwark w Błoniu (6,5 łana) należał do szlachetnego Andrzeja Niedrzwickiego, który płacić podatek od 13 kmieci, 2 zagrodników, 2 rzemieślników i 4 komorników; w osadzie młyńskiej było 2 domy i 14 mieszkańców.
W XVIII wieku Błonie należało do rodziny Lanckorońskich, którzy w końcu tego stulecia wybudowali zabudowania dworskie z drewna modrzewiowego; w latach 30. XIX wieku dwór nabyła ziemiańska rodzina Zarzyckich (był ich własnością aż do 1944 r.). Od 1826 r. arendarzami na części gruntów dworskich byli Żydzi (L. Pinkowicz i M. Nusenbaum); folwark w Błoniu miał 10 włók powierzchni, oprócz tego 2 włóki były włościańskie. W 1827 r. wieś i folwark Błonie miały 31 domów i 225 mieszkańców. W 1884 r. Błonie miało 32 domy i 370 mieszkańców; 275 mórg ziemi dworskiej i 80 mórg włościańskiej; istniał również młyn wodny, oraz cegielnia; folwark miał 6 domów i 107 mieszkańców.
W 1929 r. wieś Błonie miała 27 domów i 176 mieszkańców; była tu 1 klasa Publicznej Szkoły Powszechnej.
Źródło: Wikipedia.org
|
